Çok değil, bundan tam bir yıl önce, adı net konmayan bir virüs gündeme geldi, devamında hayatımızın merkezine, tabiri caizse nokta atışı yaparak taht kurdu.

     Önce milletçe ne olduğunu anlamadık. Çünkü daha önce yine yabancı menşeyli; deli dana, sars, Kırım Kongo, domuz gribi gibi etrafı kasıp kavuran, canlar alan salgın virüsler yaşamıştık, bu da onlardan biri olmalıydı. Hatta hayat normal devam ediyor, yurt içi, yurt dışı seyahatler, ümre gezileri, hac kayıtları, biz güçlüyüz, bir vürüs bize ne yapar ki, ilkesi beynimize yerleşmişti . Halen olayın şokunu bırakın, vehametini dahi anlamış değildik. 
     Günler günleri kovalarken, yeni yıl, yeni aylar, inanılmayan şayalar başladı. Hepsi gerçekti ancak insanoğlu istediğine inanır. Tıp ve bilim adamları henüz araştırma safhasında. Korunmada, tedavi ve bilgide çaresizlik, arayışlar, bilen bilmeyene sorarken, halk içinde israf, kilerleri doldurmak ilk akla gelen çareydi. Hijyen, gezmelerde yakın temaslardan uzak durulması, seyahatten dönenleri karantinaya alma, insanların bilinçsizlikleri agresifliğe, çevreyi kırmaya başladı.
     Şubat - Mart derken hastalığın gerçek seyri görülmeye, özellikle çare için canını feda eden akademisyenler, bilim adamlarının kayıpları yüreklerimizi dağlamaya, çaresizliğin boyutunu anlatmaya başlamıştı. Artık ulaşım durmuş, insanlar kendi imkanlarıyla çare arar olmuş veya öyle görünüyordu.
    Üç ay dışarı çıkma yasağı, maske, mesafe kuralı uygulanırken,  ramazan da törelerden taviz verilmeden iftar davetleri, gidip gelmeler,  bayram da gurbette olanlar özel araçlarla tali yollardan memleketine, köyüne gidenler bu korunmayı zedeledi. Bilerek bilmeyerek pozitif grup tabloları arttı. Yetmedi, yaz tatili. Kimi deniz kenarında, kimi köyünde, toplu gidiş gelişler, toylar, düğünler arada cenazeler. Bunlar hep ferdi zorunlu seramoniler. En çok nasiplenen de corona virüsü oldu, her bir şenlikten iki üç kat artarak, güçlenerek çıktı.
     Bugün artık dur durak dinlemeyecek duruma geldik. Her gün onlarca eğitimli, ülkeye hizmet edecek genç hekimlerimiz, bilim adamlarımız, sağlık çalışanlarımız birer birer virüsten vefat ederken, binlerce sade vatandaşın pozitif virüsü, kronik hastalıklarıyla birleşince, milletce, memleketce hüzne gark eden, üçer beşer ebedi göç haberleri hepimizi ziyadesiyle üzüyor. 
     Kilerleri doldurmak, ekstra hijyen maddi israf, bunu kararında yapıp, manevi israftan kaçınalım. Evlerde kütüphaneler okuyucu bekliyor. El mahareti olanlar için el işleri, aile ile unutulan güzel sohbetler, hiç olmadı yetişen nesle geçmişi, ecdadı, atasını dedesini anlatarak, onlarla; bizlerin çocukluğunda ki gibi güzel sohbet alışkanlığı, eksilen aile bağlarını yeniden kazandıralım. Teknolojiyi hayrımıza çevirelim. Bizleri soba başında masallarla, ev eğlence oyunlarıyla oyalayan büyüklerimizi yad edelim. 
     Ağlamayı unuttuk, acabalarla yaşar olduk. Hayatlarımız resmen pamuk iğliğine bağlandı. Bir dostu, akrabayı, arkadaşı ikinci kez görme şansımız bile olmayabilir. Tabiri caizse kıyamet gününü canlı yaşıyoruz, ana-baba, evlat-kardeş birbirinden bir nefes uğruna kaçar, musalla da bile yüzüne bakamaz oldu. Bu ızdırabı yaşamayan bilmez. "Ben korunuyorum demek yeterli değil, biz korunuyoruz" diyebilmek önemli. Şahsen sadece çöp poşetini koymak için kapıyı açıyordum, sekiz aydır sağlık sorunu dışında hiç dışarı çıkmadım, bugün pönomonü tedavisi görüyorum. Okula giden, zorunlu dışarı çıkan gençlerim var, onlar taşıyıcı. 
     Neyi ne kadar başarabilirsek karımız, kazancımız o olacak. Evlerimizde zorunlu ihtiyaçları, yerine göre çevremizle de imece yaparak kullanalım. Hiç değilse on beş gün herkes kendini karantinaya alsın, bu davada bende bu hizmeti yapabildim desin. Kendimize, aile ve çevremize vazifemiz.
    Yoksa...! Evet yoksa ömür olur da yazın caddeye çıkarsak, kentsel dönüşümden değişmiş bir şehirde, kendimizi yüz yıldan kalma antika dede-nene gibi bön bön tanımadığımız yüzlere bakıp dolaşırken buluruz. Allah tez zamanda bizleri bu virüsten helas eylesin. 
     Saygılarımla.

Değerli Kardeşim ,

bu güzel akılcı anlatımın için çok teşekkür ederim.
Umarım herkes kendine düşen payı almıştır.
Temizlik ,beslenme,
koruyucu hekimlik konusunda  bilinçli  bir toplumuz.
Yuvamızda ailelerimizden ve okulda eğitimcilerimizden aldığımız bilgi ve kültür birikimimizle bu sıkıntılı günleri atlatacak ,zorlukların üstesinden gelecek donanımımız var 
Yeter ki işin ciddiyetini anlayalım.Kurallara saygıyla uyalım.
Sağlık çalışanlarına saygı,sevgi ve merhamet gösterelim.

Bu zor günlerde yaşam mücadelesi veren hastalarımızın başucunda olan,onları kucaklayan ,sevgi,ilgi ile şifa veren kutsal  elleri saygıyla  selamlıyorum.
Tüm hastalarımıza acil şifalar dilerim,dularımız sizinle.

Ülkü Hatunoğlu Öğüt.