Yine bir 8 Mart ve biz "Dünya Kadınlar Günü" müzü kutluyoruz. Kutlarken düşünüyorum, acaba günü mü kutluyoruz? Kendimizi mi teselli ediyoruz? Yoksa çevremizdeki mağdurların ahvalini mi anlatmak istiyoruz. 
     Dünya ülkelerini düşündüğümüz de, Amerika ve Avrupa'da bir çok ülkeden önce, bizim ülkemizde Cumhuriyet le beraber kadınlarımıza seçme, seçilme, dahası "toplumda var olma hakları" verilmiş, onların konum ve şartları yasalar önünde eşit kılınmıştır.
     Kadınlarımız; hakları konusunda ne derece bilgililer? Kendilerini savunma şansına sahip mi? Toplumda iş bulabilme, gücünün yettiği alanlarda, varlığını kabul ettirebiliyor mu? Ne acı ki, bunlar cevapsız kalan sorularımız. Eğitim ve ekonomik gücü olan ailelerimiz bu konunun dışında ve biz o dışında kalanlara yetmeye çalışmaktayız. 
      Kırsaldaki kadınlarımızın bir çoğunun bundan haberi bile yok gibi. Seçim tarihinde kime denmişse ona oy verip, gelip evinde kendi olağan işine devam etmiş, etmekte.2019 yılı  yerel yönetim seçimlerinde, yaşadığım mahallemin muhtarlığına aday oldum ve tek başıma geniş bir alan çalışmasında bulundum. Gittiğim bazı evlerde; evin veya binanın konumuna baktığımda, eğitim seviyesinin yüksek olacağı düşüncesiyle  çaldığım kapılardan aldığım cevaplara şaşırmıştım. "Erkeklere ne olmuşki sen muhtar oluyorsun." "Bizim erkeklerimiz bizi evden dışarı bırakmazken, sen nasıl muhtar oluyorsun." benzeri sorular, hele de çaldığım bazı kapılarda, "eşimin izni yok, tanımadığım kimseye kapıyı açamam" ifadelerine, "seçim tanıtım broşürümü kapıya iliştireceğimi" söyleyip iyi günler dilediğimde, daha bir üzülmüştüm. "İliştirmeyin, eşim görürse bana kızar" cevabı hüznümü artırmıştı. Kendilerine teşekkürle destek olup ayrılırken, uğradığım, hatta kahve ikramını kabul ettiğim bir kadınımızın "eğer büronuz olursa, ziyaretinize gelebilirmiyiz, eğitici kurslar açarmısınız" gibi, beklentileri 21. yüzyılın ilk çeyreğinde duymak, eğitimli, kamudan emekli bir bayan ve bir sivil toplum kuruluşunda üye olarak bu kadınlarımızdan haberdar olamamak beni üzmüştü. Kadınlarımızı güzel bir dairede oturtmak, lüks eşyalar, giysiler almak onlara kıymet vermek değildi. Ona, şiddetten uzak, hak ettiği ilgi, saygı ve sevgiyle mukabele ediliyorsa değer veriliyordur.
     Günümüzde kadına karşı şiddet, cinayet, taciz haberi almadığımız gün yok gibi. Bunlara yasalar önünde verilen cezalar yeterli ve caydırıcı, hatta ders verici değil. 
     Bütün bunların temelinde eğitimsizlik ve cehalet yatmaktadır. Aileler erkek çocuklarını evde annenin, kız kardeşin değerini öğreterek yetiştirirse, o evlat, yetişkin olup evlendiğinde eşine, çalıştığı kurumda mesai arkadaşı veya toplumdaki kadına konumuna göre hakkettiği saygıyı, hürmeti gösterecektir. Evde anasını saymayan, bacısını sevmeyen evlendiğinde yüreğinde biriktirdiği şiddet tomurcuklarını başta eşi ve çevresindeki kadınlar üzerinde yeşertecektir.
     Dileğimiz; daha çok  eğitimli, yönetici, yerel yönetimler ve mecliste seçilen, kadın haklarını savunan  kadınlarımızı görmek, kızlarımızın hür iradeleriyle iş ve eş seçmelerini, en önemlisi şiddetin asgariye düşmesini diliyorum.
      Bu dilek ve temenniler ışığında tüm kadınlarımızın "8 MART DÜNYA KADINLAR GÜNÜ KUTLU OLSUN"
      Saygılarımla.