Hayatımıza ismen dokuz, fiilen ise yedi aydır giren corona, covid 19, pandemi, en pratiği de virüs adıyla anılan  ölümcül hastalık bizlere dünyada iken kıyamet gününü yaşatan  zulümden öte zulüm oldu. 

     Ana-baba, eş, evlat, konu-komşu, hısım-akrabanın birbirinden kaçtığı, telefonla hatır sorulduğu zor günler yaşadık, yaşıyoruz! Bu gidişle gereken tedbirleri almayıp, yaşamlarına ısrarla, bildikleri gibi devam eden kişiler yüzünden yaşayacağız da.
     Onlarca yetişmiş hekim, akademisyen, sağlık çalışanı, eğitimli yanında, yüzlerce vatandaşımız, yerine göre eşimiz, dostumuz, akrabalarımız peş peşe, hele bazı ailelerde iki üç kişi birden vefat etti. Virüs zincirin halklarına benziyor ve eli değen hastalığa yakalanıyor. Acı üstüne acı. İnsanımız ise hala olayın vahametini anlamamakta ısrarlı. Çevremizdeki çember gittikçe daralıyor. Oysa ki tedbiri al takdiri Allah'a bırak. Uygulayacağın üç önemli kural "maske-mesafe-hijyen" birde işi olmayan, risk grubunda olanlar mecbur olmadıkça dışarı çıkmasınlar. Başkası için değil, sevdiklerimizin mutluluğu için, güzel günlerini birlikte yaşayabilmek için bunları uygulamak çok mu zor?
     Kaybettiklerimizi düşününce, kurallara uymak aslında en kolayı. Düşünün; doğan evladını, torununu aylardır göremeyen, sevincini yaşayamayanlar, yakınlarının mutlu günlerine, düğünlerine gidemeyenler, hele de en zoru, ailenden ana-baba, kardeş, birinci derece yakın veya birbirine bir ömür can kardeş, arkadaş olmuş eşinin dostunun cenazesine gidememek, taziyesinde bulunamamak,  insani, dini ve gelenek olarak hiç bir vazifeyi eda edememek, göz yaşlarına, hüznüne ortak olup paylaşamamak! Bunları yapamamanın acısı insanın içine ukte olması kurallardan daha zor.
     Diğer tarafta bir insanın uzman  olabilmesi için ömrünün kırk yılını verdiği hekimlik mesleğinde, hemşirelik veya sağlık camiasının şifa ve hizmet mücadelesinde yaşadıkları güçlükler! Günlerce evlerinden, ailelerinden uzak yaşamaları sonucunda bir de virüs kaparak hayatlarını kaybetmesi, sanırım en büyük kul hakkıdır.
     Hastalığa yakalanan kişileri şifa ve moral dileklerimizle arayıp teselli etmenin yanında, iyileşerek ölümün kıyısından dönenlere hastalıklı değilde, yaşıyor olmalarının sevincini, onlarla birlikte yaşamak,  o mutluluğu hissettirmek ise en önemli insani vazifemizin olacağı inancındayım. 
     Rabbim hastalarımıza acil şifalar, kurallara uymayanlara akıl kemal ihsan eylesin, kimseyi çaresiz bırakmasın. Tüm göçenlerimize gani gani rahmet diliyorum.
     Saygılarımla.